Gastblog: “Hogere wiskunde voor ouders of een haalbaar stappenplan?” De ervaring van een ouder bij de Sta Sterk ouderavond

Maandagavond, tien over negen. Ik zit samen met mijn vrouw voor de laptop. We volgen een Google Meet met een vijftiental ouders en een trainer. De meet is al ruim een uur gaande. De trainer vraagt de ouders wat we vinden van de uitleg die ze net gegeven heeft. Een moeder doet een boute uitspraak:  “dit is echt hogere wiskunde. Ik ken legio volwassenen die dit nog niet eens kunnen.”

Gastblog geschreven door Robert Scheerder – oprichter van Samenwerkingsversneller, leiderschapstrainer & auteur

Mirelle Valentijn traint onze kinderen in sociale weerbaarheid. Sta Sterk heet de training. Onze kinderen vinden het lastig om voor zichzelf op te komen. Of schieten juist keihard uit hun slof als iets ze niet zint. Ze heeft ons net uitgelegd wat ze met de kinderen gaat oefenen de komende periode. Met de vraag of wij dit thuis ook aandacht willen geven.

Ik realiseer me gelijk dat ik hier zelf regelmatig de mist mee in ga. Diezelfde maandagavond gebeurde het nog. Ik had haast om op tijd klaar te zijn voor de Google Meet. Eén van mijn jongens moest gaan douchen. Hij kwam me uitdagen. Ik stuurde hem naar de douche. Na twee minuten kwam hij terug. Ik stuurde hem naar de douche. Dat ging een paar keer zo door. Mijn irritatie liep op, omdat ik de klok acht uur zag naderen. Ik schoot uit mijn slof. Hij ging morrend onder de douche.

“Mijn gedrag verdient geen schoonheidsprijs. Dat wist ik al.”

Mirelle leert onze kinderen hoe je effectief zorgt dat een ander stopt met gedrag waar je last van hebt. Dat gaat ze met de kinderen trainen.
En wij thuis dus ook :-). Dat vond die ene ouder dus ‘echt hogere wiskunde’. En dat is het ook. Voor veel kinderen. En heel veel volwassenen …
kijk maar naar mij.

Haar stappenplan is kinderlijk eenvoudig:

              Spreek de ander duidelijk bij naam aan om de aandacht te trekken: “Peter”

              Benoem het concrete gedrag waar je last van hebt: “je valt me steeds in de rede.”

              Zeg wat het met je doet: “daardoor kan ik mijn punt niet goed maken. Dat vind ik vervelend.”

              Reik een oplossing aan door te zeggen wat je wel wil: “Ik wil dat je me uit laat praten en daarna hoor ik graag wat jij wilt inbrengen.”

Kinderen en volwassenen (dus ook jouw medewerkers) doen niet wat je zegt. Ze doen wat je doet. Als ik (jij) dus keer op keer de mist in blijf gaan met dit eenvoudige programmaatje richting mijn zoon (jouw medewerkers). Dan kan ik (jij) hem (ze) op trainingen sturen wat ik wil. Hij gaat (zij gaan) daar niet het maximale rendement uit halen. En ik (jij) dus ook niet.

“Zo … dat was een schitterend kado op de maandagavond.
Die kwam binnen, kan ik wel zeggen!”

Het mooie is, de dag erna heb ik het nog even met hem erover gehad wat er nou gebeurde tussen ons. Ik had beter in een vroeg stadium kunnen vragen waarom hij mij steeds kwam uitdagen en/of hem eerder aanspreken volgens deze stappen. Dan had ik begrepen dat hij graag met me wilde stoeien in plaats van douchen. Dan hadden we samen een oplossing kunnen verzinnen. Herkenbaar? In privé? In werk? Een collega die anderen in de rede valt? Of de lakens uitdeelt in meetings? Waardoor andere collega’s dichtklappen of de discussie juist opzoeken? Dat is weinig effectief, vind je niet?
Het stappenplan van Mirelle en haar collega Sta Sterk trainers is juist heel effectief in zulke situaties.

Ga naar www.samenwerkinsgversneller.nl voor meer informatie over Robert en zijn boek In 10 Stappen Samen Successen Creëren.
Je kunt Robert ook volgen op Linkedin.